Επιδράσεις
Ο Ιμπρεσιονισμός έγινε πλατιά γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του 1890 και είχε διαδοθεί σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Κανένας γλύπτης δε συνδέθηκε άμεσα με τους ιμπρεσιονιστές, αν και τόσο ο Ντεγκά όσο και ο Ρενουάρ ασχολήθηκαν περιστασιακά και με τη γλυπτική.
Ο Ογκίστ Ροντέν έχει χαρακτηριστεί από ορισμένους ιμπρεσιονιστής λόγω του ενδιαφέροντος που έδειχνε για τα εφέ του φωτός στη γλυπτική του, ενώ πολύ πιο εύστοχα ο ίδιος χαρακτηρισμός έχει αποδοθεί και για τα γλυπτά του
Auguste Rodin (1840 – 1917)
Ο Ροντέν που γεννήθηκε στο Παρίσι και πέθανε στο Auguste Meudon ήταν από τους σημαντικότερους γλύπτες στο πέρασμα από το 19ο στον 20ο αιώνα. Καθιέρωσε ένα στιλ, το οποίο ονομάστηκε «Ιμπρεσιονισμός στα γλυπτά». Η επιφάνεια των δημιουργημάτων του είναι διαμορφωμένη απαλή και κυματιστή, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα πλούσιο παιχνίδι φωτός και σκιάς που δημιουργεί εντυπώσεις ζωγραφικής.
Συχνά επιδιώκεται η εντύπωση του ημιτελούς και αποσπασματικού και συχνά εξέχουν οι φιγούρες τόσο πολύ, ώστε να προβάλεται το κεντρικό θέμα του έργου. Ο Ροντέν έμεινε πιστός στο νεομπαρόκ στιλ της εποχής του, οι κυριότερες επιδράσεις στο έργο του προέρχονται όμως από τον Μιχαήλ ‘Άγγελο. Συχνά άφηνε ένα κομμάτι μάρμαρο ή την πέτρα ακατέργαστη για να δώσει την εντύπωση ότι η μορφή μόλις αναδυόταν από το υλικό και έπαιρνε σχήμα. Για το λόγο αυτό τα έργα του θεωρήθηκαν επαναστατικά, μοντέρνα και τοποθετήθηκαν μαζί με αυτά των ιμπρεσιονιστών.
Κυριότερα έργα του Ροντέν είναι «Ο σκεπτόμενος» (1880), «Οι πολίτες του Καλαί» (1884-86), «Το φιλί» (1886), το άγαλμα του Μπαλζάκ (1892-97). Ο Ροντέν ήταν επίσης ιδιοφυής σχεδιαστής και ζωγράφος.
Iμπρεσιονισμός 